نه شهرهای ویران نه باغهای سبز ، دنیای پیش رومان برهوتیست ،برهووووووووووووووت، تا

آنسوی نهایت تاهیچ ،دیگر در ما شور گلایه هم نیست، شور گلایه از بد دشنام با بدی ، دیگر در

ما شور مردن هم نیست، رود شقاوت ما جاریست تا چشمه سار خشک شکایت تا هیچ، ما گله

را سپردیم به دره های پر گرگ ،کاریز های ویران را به فوج سوگوار کبوترها و بافههای باد سپردیم

،ما راه اوفتادیم از خشکسال فرجام تا چشمه بدایت تا هیچ ، یاران ناموافق ، نه نه نه یاران هم

پیاله در چار راه خستگی از هم جدا شدند، این یک درون معبد پندار ماند وآن یک به کنج صومعه

اعتکاف ،و هیچیک ،با آنکه هیچیک سیمرغ را دروغ نمی انگاشت بالا نکرد سر سوی منشور قاف

،آآآآآآآآآآی هم پیاله هم پیاله هم پیاله!

نوشته شده در سه شنبه 91/6/28 ساعت 10:45 عصر توسط جاری در تمام لحظه ها| نظرات ( )