چمني که تا قيامت گل او به بار بادا ...
صنمي که بر جمالش دو جهان نثار بادا ...

ز بگاهِ ميرِ خوبان به شکار مي خرامد
که به تير غمزه ي او دل ما شکار بادا

به دو چشم من ز چشمش چه پيام هاست هر دم
که دو چشم، از پيامش خوش و پرخمار بادا

در زاهدي شکستم ، به دعا نمود نفرين!
که: برو، که روزگارت همه بي قرار بادا !

نه قرار ماند و ني دل، به دعاي او ز ياري
که به خون ماست تشنه، که خداش يار بادا !

تن ما به ماه ماند که ز مهر مي گدازد
دل ما چو چنگِ زهره که گسسته تار بادا

به گداز ماه منگر، به گسستگي زهره؛
تو حلاوت غمش بين، که يکش هزار بادا !

چه عروسي ست در جان، که جهان ز عکس رويش
چو دو دست نوعروسان، تر و پرنگار بادا

به عذار جسم منگر که بپوسد و بريزد
به عذار جان نگر که، خوش و خوش عذار بادا

تن تيره همچو زاغي و جهان تن زمستان
که به رغم اين دو ناخوش، ابدا بهار بادا !