سلام عاليه وقتي ميخونم خانومي لذت ميبرم

تو هم به من سر بزن

از زمزمه دلتنگيم، از همهمه بيزاريم
نه طاقت خاموشي، نه ميل سخن داريم

آوار پريشاني‌ست، رو سوي چه بگريزيم؟
هنگام? حيراني‌ست، خود را به که بسپاريم؟

تشويش هزار «آيا»، وسواس هزار «اما»،
کوريم و نمي‌بينيم، ورنه همه بيماريم

دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست
امروز که صف در صف خشکيده و بي‌باريم

دردا که هدر داديم آن ذات گرامي را
تيغيم و نمي‌بريم، ابريم و نمي‌باريم

ما خويش ندانستيم بيداريمان از خواب
گفتند که بيداريد؟ گفتيم که بيداريم

حسين منزوي

آن کز دهن تو رنگ دارد

انصاف، که رزق تنگ دارد!

وان کس که جدل ببست با تو

با عمر عزيز جنگ دارد

ماهي که بيافت آب حيوان

بر خشک چرا درنگ دارد!؟

در آينه عکس قيصر روم

گر نيست بدان که زنگ دارد

در قدس دلت چو خوک ديدي

ملک قدست فرنگ دارد!

ما را باري نگار خوش قول

اندر بر خود چو چنگ دارد

زان زخمه او هميشه اين چنگ

پس تن تن و بس تُرنگ دارد

هر ذره که پاي کوفت با ما

از مشرق چرخ ننگ دارد

هر جان که در اين روش بلنگد

جان تو که عذر لنگ دارد

زيرا کاين بحر، بس کريمست

آن نيست که او نهنگ دارد

سگ طبع کسي که با چنين شير

او سرکشي پلنگ دارد

سنگين جاني که با چنين لعل

سوداي کلوخ و سنگ دارد !

خامش کن و جاه گفت کم جوي

کاين جاه مزاج بنگ دارد