چه جاي شکوه اگر زخم آتشين خوردم
که هرچه بود ز مار در آستين خوردم

فقط به خيزش فواره ها نظر کردم
فرود آب نديدم ! فريب از اين خوردم

مرا نه دشمن شيطاني ام به خاک افکند
که تير وسوسه از يار در کمين خوردم

زمن مخواه کنون با يقين کنم توبه
من از بهشت مگر ميوه با يقين خوردم!؟

قفس گشودي ام و ” اختيار ” بخشيدي
همين که از قفست پرزدم زمين خوردم!