ای که هوای من شده ای!
دم زدن در تو,حیات من است.ای که در گذرگاه عمر ,تو را یافته ام!
تو مرا میسازی و من تو را میسازم؛تو مرا می سرایی و من تو را میسرایم؛تو مرا میتراشی و من تو را میتراشم؛تو مرا مینگاری و من تو را مینگارم؛من تو را بر صورت خویش می سازم و از روح خویش در تو میدمم,که همانند منی....
ای کالبد من!
روح سرگردان خویش را فراخوان!
....ما آفریدگار یکدیگریم
ما همدیگریم
ما در این ملک غریبیم بی کس ایم
تنهاییم
بیگانه ایم............
نمیدانم "او" من شده است یا من "او" گشته ام,آنچه هست و من آن را در خود می یابم,این است که ما یکدیگر شده ایم....
(دکتر شریعتی)

نوشته شده در چهارشنبه 87/12/7 ساعت 5:35 عصر توسط جاری در تمام لحظه ها| نظرات ( )