شب وداع

آسمان شهر ما ، از صبح می بارید .
 خیابان ، زیر نور نقره صدها چراغ ،
آن شب
تن بیمار را با روغن باران ، جلا می داد .
در آن خلوت ، صدای پای ما بود و صفیر باد .
و تنها چتر سرخ او ، دم بدرود
لب ما را به کار بوسه با هم دید .

فرخ تمیمی

نوشته شده در جمعه 88/10/4 ساعت 12:27 صبح توسط جاری در تمام لحظه ها| نظرات ( )