دیدم در آن کویر درخت غریب را

محروم از نوازش یک سنگ رهگذر

تنها نشسته است بی برگ و بار

زیر نفس های آفتاب در التهاب

در انتظار قطرهء باران در آرزوی آب

ابری رسید چهره درخت از شعف شکفت.

دلشاد گشت و گفت:

<<ای ابر ، ای بشارت باران! آیا دل سیاه تو از آه من بسوخت؟>>

غرید تیره ابر....

برقی جهید و چوب درخت کهن بسوخت....

من چون آن درخت سوخته ام در کویر عمر....

ای کاش

خاکستر وجود مرا با خویش

می برد باد

حمید مصدق